Waverly'e 2. Carmicheal.

Ziyaretçi Parkın'da oturup, kayıt işlemlerimin bitmesini bekliyordum. Güneş, pürüzsüz ve hafif bronz olan, tenimi ısıtıyordu. Hafif kokulu yaz çiçekleri etrafı sarmıştı. Imm.. Harika.
Yaz gerçekten sorunsuz geçiyordu. En azından geçen okul dönemlerinden sorunsuzdu. Paris'te iki okuldan atılmıştım, hemde iki kez. Ve şunu anladım; fazla şansımı zorlamamalıymışım, bazı şeyleri fazla zorladığımda parayla bile düzelmeyebilirmiş falan.. Ve şimdi burada, Waverly'deydim. Tinsley'in seçtiği ve 3 yıl boyunca okuduğu okulda. Tabii oda az değildi, bir keresinde okuldan atılmasına ramak kalmıştı ki, para her şeyi düzeltti. Tinsley'i düşününce onu çok özlediğimi fark ettim. Acaba şimdi neredeydi? Blackberry'mi çıkarttım ve "Nerdesin pislik? .d" mesajını gönderdim.

''Waverly'de parkta oturuyorum, selamsız. Ne o buralarda mısın?''

Etrafıma hemen bir göz gezdirdim. Babasının önünden boynunu eğmiş.. ımm.. 2. sınıf öğrencisi, iki zıplayan sahte sarışın, aptal kız ve Tinsley. Aceleyle oturduğum yerden kalkıp, Tinsley'in yanına doğru ilerledim. Oda beni fark etti, ve sanki şok geçirmiş gibiydi. İkimizinde mutluluktan ağzı kulaklarına varmıştı. "Seni güzel sürtük!" deyip, Tinsley'in boynuna atladım. Ona hep bu tarz lakaplarla seslenirdim. Çünkü o benim biricik güzel sürtüğümdü.

Ayrıldığımızda "Bendee, vee sana bir sürprizim var!" dedim heyecanla. Önümüzdeki banklara oturduk. Tinsley'le eski çocukluk günlerimi hatırlıyordum. Şu temiz saf kızı. Şimdi de pek kirli sayılmazdım ama bunu kimse bilmiyordu. Tinsley meraklı gözlerle bana bakıyordu. O gözler eminim çoğu kişiyi ezip geçmişti. Hafif sırıtarak, "Yine okuldan atıldım!" dedim yarı utanç, yarı mutlu bakışlarımla. İlk başta güldü sonra, kızar gibi bir bakış attı, sonra ne kadar saçma olduğunu düşündü galiba, yine güldü. "Yüz ifadelerine karar ver artık!" dedim kıkırdayarak.

"Kaydımı yaptırdım bile." dedim sevinçle, mutluluk çığlıklarımız falan. Sakinleştiğimizde "Ee hayatını değiştiren.. Imm nasıl desem, graves, ıı, hah ciddi bir şey oldu mu görüşmeyeli?" dedim meraklı gözlerle. 3 yılın ardından ana dilimi neredeyse unutmuştum. Bir şey düşünüyordu. Ama anlatsam mı anlatmasam mı karar veremiyormuş gibiydi. Sıcak bir yüzle, "Hadi ama biz kardeşiz. Hatırladın mı?" dedim.

"Kardeşim.." dedim şaşırmış bir şekilde, sonra "Bendensiiiiin!" diye sarıldım. Telefonum çaldı, annemlerdi.
"Alo?"
"Kaydın tamam küçük sevimli cadım."
"İyi."
"N'oldu küs müyüz?"
"Hayır." Tabi ki de küstüm. Okuldan atıldığımı öğrenince çektiği nutuğu unutacağımı sanmıyordu herhalde. Yok aile ittibarımızı zedeledin, seni aptal sarışın. Hıhhhh. Sinirr!
"Peki, diğer cadım orada mı?"
Tinsley'den bir ses yükseldi. "Hay lanet.." elbisesi banka takılmıştı.
"Aa tatlım ağzını bozma. Söyle ona devamını getirmesin çok ciddi...." kulağımdan telefonu çektim. "İyi misin?" dedim Tinsley'e, başıyla onayladı. Telefonu yine kulağıma götürdüm.
"...de yani öyle işte. Baban da bir keresinde öyle bir söz söylemişti..." telefonu yüzüne kapadım. Yoksa böyle devam -çok yaşamıştı- edecekti. Tinsley'in elbisesinde büyük bir yırtmaç oluşmuştu.

Annemi küçüklüğümüzden beri pek sevemedik. Bizi kontrolü altında tutmaya çalıştığından beri yani. Yemeğimize, kıyafetimize hatta konuşmamıza kadar bize musallat olmuştu.
''Hah, bunun için kesin bir parti veriyoruz!'
"Kesinlikle!" diyerek koluna girdim. Ayağa kalkıp yeni odama yerleşmem için yol aldık. Burası güzeldi. Fazlasıyla.