Bendels'da Küçük Çekişme.

Olay # Callie ve Oksa ilk tanışma.
Zaman # 16:23
Yer # Bendels

Waverly'den ve Tarihçi Bayan Elizabeth'den kurtulduğum için tanrıya şükrediyorum. Böyle birşey olabilir mi ya, kadın sözlü sorusunu sordu, cevabı söyletmeden "25" dedi. Hemde cevabı biliyordum. Nasıl bir kadındır bu?! Neyse Napoléon'un dediği gibi "Para, para, para!" ve benimde dediğim gibi "Para herşeyin devasıdır." . Çok doğru söylemişiz. Yağmur başlamıştı. Hafif, tane tane yer yüzüne düşen yağmur damlalarının tenime değmelerine izin verdim. Rahatlatıcıydı.
Vitrindeki yansımama şöyle bir baktım. Buklelerimin üstünde sanat eseri gibi-sanki birisi özellikle o kusursuz yerleri bulmak için uğraşmış- küçük yağmur taneleri vardı. Turkuaz yağmurluğumun ve siyah deri Prada çizmelerimle çok hoş gözüküyordum. Keyfim yerine gelmiş, bunalmış yüz ifademin yerini tatlı bir gülümseme almıştı. Bendels vitrininde gözüme çarpan mavi deri bir ceket vardı. Evet, artık o benimdi. İçeri acele etmeden yavaş yavaş girdim. Nasıl olsa mavi deri ceket benimdi. Bir tane mi kalmış... Bir dakika... O sarışın nereye gidiyor öyle?!

Vogue dergisinde ki işleri bırakıp kendime zaman ayırmanın zamanının geldiğini düşünüyordum. Bir derginin sahibi olmak ve editörü olmak çok çalışmak gerektiğiyle eş değerdi. Bugün sarı siyah takımımı giymiştim. Sarı saçalrımı açık bırakmış ve boynuma da siyah bir fular takmıştım. Siyah çerçeveli gözlüklerim gözlerimin üstündeydi.
Arabadan gördüğüm kadarıyla yağmur yağıyordu ve ben yağmurdan hiç hoşlanmazdım. Bendes'in önüne geldiğimizde şöfere durmasını ve bir şemşiye ile birlikte kapıyı açmasını söyledim. Şöför sözümüm ikiletmeden kapıyı açtı ve siyah şemşiyeyi üzerime tuttu. Mağazadan içeri girdim ve beklemesini söyledim. Gözlüklerimi gözlerimden çıkarırken on dokuz yaşında ki bir kız izlenimi vermediğime emindim. Annemin ölümünden sonra tamamen kadın olmuştum. Yetişkin ve bir işe sahip kadın. Ve o sırada gözüme vitrinde duran mavi deri ceketi farkettim. Etrafta pek yoktu. Yoksa bir tane mi kalmıştı? Mavi deri cekete doğru yürümeye başladım.

Gittikçe hızlandım. Sarışınla aynı hizada gidiyorduk. Sanırım oda beni farketmişti ve hızlandı. Şunu fark ettim. Kadın gerçekten güzeldi. En az 20'lilerindeydi. Bir yerden tanıyor olduğumu düşündüm hatta. Ve saçlarında küçük yağmur damlalarından eser yoktu. Tabi herkes benim gibi yağmurun tadını çıkartamıyordu ya da herkes benim gibi şemsiye almayı unutmuyordu. Sarışın - hani tanıdık gelen ve güzel olan 20'li yaşlarındaki kadın- ceketi eline benden önce aldı. Bende refleks olarak saçını çekerek, sarışını geri attım. Elindeki ceket artık benimdi - miydi??- .

Küçük sarısın saçlarımı çekti ve elimde duran ceketi aldı. Kıza gözlerimi kısarak baktım. Sanrımı beni tanımıyordu ki böyle davranabiliyordu. Elinde duran ceketi tuttum ve kendime çektim. Kız ceketi tutmakta direnince ceketi bıraktım. Düşücek gibi olduysa da kendini toparladı.
Elimi havay kaldırdım ve şıklattım. Kapıda ki güvenlik görevlisi koşar adımlarla bize doğru yaklaştı. Kız şaşkınca bana ve güvenlik görevlisine bakıyordu.
''Bu kız elimde ki ceketi çekip aldı.'' Güvenlik görevlisi kıza baktı.
''Üzgünüm bayan Duscha.'' Kız hiafif bir şaşkınlık belirtisiyle iç geçirdi. Sanırım artık kim olduğumu hatırlamıştı.

Yeni Vogue editörü Oksanochka S. Duscha. Bir anda ağzımdan ''Üzgünüm Bayan Duscha.'' kelimeleri çıkıverdi. Sonra kenidimi topladım. Bu kadına kafa tutabilirdim elbet. Ama uğraşmıyacaktım. Burnu havada bir tavırla gözlerimin içine keskin bir bakış atıyordu. Sanki bir boğa yavrusuydu. Çünkü bakışları benden sadece bir kaç yaş büyük olduğunu gösteriyordu. Hafifçe kırkırdadım. "Tamam, al, senin olsun." dedim. Güvenlik görevlisi geldi. 20'li yaşlarından biraz gençti. Ve tatlıydı. Güvenlik görevlisine çapkın bir bakış atmakta bi sakınca görmedim. Beni tanıyor olmalıydı muhtemelen. En azındam annemden.
Oksanochka'nın yeni Vogue editörü olması için önce biraz dişi sürtülmeli diye geçiriyordum içimden. O beni ne sandı? Küçük Brooklynli bir kız mı? Gülümsedim. Eminim şu an gıcık oluyordur. Bide uğraşmıyacaktım!

Rp bitmiştir. Konu kilit.