Central Park'ta, yağmurun altında.

Konu: Central Park'ta, yağmurun altında. C.tesi Ocak 15, 2011 3:29 am

Ciğerlerime ıslak toprak kokusunu çektim. Son derece rahatlatıcıydı. Hafif yağmur taneleri, ılıktı. Central Park'ta harika bir sonbahar. Küçük adımlarla, köprünün yanına gelmiştim. Yarın okul vardı. Dersler. Ödevler. Sınavlar. Korkunç... Köprüyü yürümeye başladım. Stacy ile aramız da kötüydü. Herşey berbattı. Stacy kim mi? Stacy, o kadar peşinde koştuğum, romantik davrandığım, bir dediğini iki etmediğim ve hala ısrarla vermeyen kız arkadaşım. Kötü bir durum? Evet öyle. Bu konuyu ona açtım. Ve evet o yüzden aramız bozuk. Onunla 1 haftanın sonuna geldik. Yani 1 hafta çıktık. Hala anlamıyorum. Başka ne istiyor ki?! Köprüden aşağı baktım. Hafif rüzgar vardı. Gözlerimi kapadım. Ve öylece bekledim, ne kadar olduğunu bilmiyorum. Ama çok rahatlatıcı.

Rp Out: İsteyen katılabilir.

Konu: Geri: Central Park'ta, yağmurun altında. C.tesi Ocak 15, 2011 5:18 am

Hava oldukça iç karartıcıydı. Fakat bugün içimden bir his dışarı çıkmamı istiyordu. Yağmuru aslında oldukça severdim. Damlaların yüzüne değişiyle ürperen tenimin aldığı zevk.. Hmm.. Severdim. Bazılarına göre sevmeyi bilen bir insan olduğumu ve buralarda ki sürtük sürüsüne benzemediğimi zaten yüzüme vururlardı. İtalyandım ben, fakat sıradan biri değildim. Asil bir havam ve zarafetim vardı ve bu iki özelliğim beni çok daha çekici kılıyordu.
Aşktan yana umutlarım yoktu. Hani papatyayla seviyor-sevmiyor yaparsınız ya, bende de sevmiyor çıkmış gibi.. Ve ben bunu kabullendim. Aşktan yana şansım yok. Ve aşkı istediğim de söylenemez. İlişkiye başlamak şu an da yapabileceğim son şeydi. Okulumda zaten verilen bir çok sorumluluğum vardı zaten. 4.sınıfların başkanıydım ben ve birde okulun DK'sında -disiplin kurulu- önemli kararlar veren öğrencilerdendim.
Neyse..
Dışarıya adım attığımda yağmur tenime işleyen bir arzu gibi sarmıştı beni. Evet.. Eski dostumla tekrar buluşmamızı kutluyorduk biz. Yağmur ve ben.. Trisha Sheila. Ya da Rose.. Her ne derseniz deyin, ben zarafetin ta kendisiydim..
Central Park'a doğru ilerlerken aklımda hiç bir şey yoktu. Belki temiz bir sayfa istiyordum belki de.. Hiçbir şey. Evet, o sürtük bebeklerin istediği Queen Bee'liği istemiyordum. Kraliçelik benim için önemli değildi. Ve önemli olmayacaktı.
Köprüye doğru ilerlerken kahverengi saçalrı yağmur sebebiyle yüzüne yapışmış, gözleri deniz kadar mavi ve yapılı vücut hatlarına ve kaslara sahip olan bir çocuğa gözüm ilişti. Normalde yanına gitmek gibi bir isteğim yoktu. Fakat onun çatık kalarından sıkkın olduğunu farketmiştim. Belki konuşaiblirdik?
Arkasından yaklaşıp yanında durdum.
''Selam'' dedim normal bir ses tonuyla. İlk önce irkildi. Fakat sonra beni şöyle bir baştan aşağıya süzdü. Buna alışkındım. İnsanlar kızıl saçlı ve siyaha dönük yeşil gözleri olan bir kız görünce hep şaşırırlardı.
Ama çocuk şaşırmamıştı. Bunun sebebini gerçekten bilmek isterim.
''Yağmuru sevenlerdensin galiba?'' diye mırıldandım.

Konu: Geri: Central Park'ta, yağmurun altında. C.tesi Ocak 15, 2011 5:45 am

Birdenbire "Selam" sesiyle arkamı döndüm. Sesin sahibini şöyle bir baktım. Kızıl saçlar. Ve koyu yeşil... Hayır, siyah... Yeşil.. Neyse koyu yeşil diyorum. Ve koyu yeşil iki tane göz. Üç tane olmasını beklemiyordum ama... Bu saçmalıklarımı yüzüme yansıtmadığımı umut ediyordum. Kıza gülümsedim. Ah çok yakışıklıydım dostumm! Kız "Yağmuru sevenlerdensin galiba?" diye mırıldandı. "Hey," dedim, "öyleyim galiba." Kafamı yere çevirdim. Ayakkabılarımla küçük su göletinden, küçük dalgalar oluşturmaya başlmıştım. Kız liseliye benzemiyordu. Üniversiteli miydi? Galiba. "Ya sen?" dedim sesizce. Sesimin çıktığından bile şüpheliydim.

Konu: Geri: Central Park'ta, yağmurun altında. C.tesi Ocak 15, 2011 6:00 am

''Hey, öyleyim galiba'' dedi önüne dönerek ve yerdeki su göletiyle oynuyormuş gibi davranmaya çalışarak, ''Ya sen?'' diye ekledi.
Sesi pek çıkmamıştı. Ama etrafta tek bir gürültü olmadığı için onu duymam kolay olmuştu. Bunun üzerine bir kaç saniye düşündüm.
Ya ben? Cidden ben artık neyi seviyordum?
Sevdiğim şeyler var mıydı?
Kendime sorular sormayı bırakarak köprünün demirlerini parmaklarımla kavradım. Bir kaç dakika sadece düşündüm. Düşünmeyi severdim.
''Evet, diğer sürtükler gibi saçlarımı düşünmüyorum'' dedim gülümsemeye çalışarak. Genç çocuk kaşlarını kaldırdı.
Bunun üzerine tatlı gözüküyordu. Eski ben olsam onu leziz diye adlandırırdım. Fakat yeni Rose sürtük değildi.
''Ben.. Rose.. Ya da Trisha. Hangisini tercih edersen'' dedim etrafı incelerken.

Konu: Geri: Central Park'ta, yağmurun altında. C.tesi Ocak 15, 2011 6:17 am

Uzun uzun düşündü. Ne düşündü o kadar uzun ki? "Tanıştığıma memnun oldum Rose. Ben Will. " , "Ve ayrıca senin diğer sürtükler olmadığına sevindim." dedim gülerek. Kıkırdadı. Sonunda bir mutluluk ifadesi görmüştüm. Büyük , büyük kocaman dertleri olmalıydı. "Ben hep sıkıntılı zamanlarımda gelirim bu köprüye ya da mutlu olduğumda falan. Çok seviyorum burayı. Rahatlatıcı, güven verici." diyerek, Central Park'ın o toprak kokusunu yine içme çektim. Ellerimle köprünün demirlerine tutundum. Kafamı Rose'a çevirdiğimde ise çok uzaklara dalmıştı. "Ben aslında bir uzaylıyım." dedim birden bire. Kafasını bana çevirip, garip garip baktı. "Demek dinliyormuşsun." dedim ve başımı hafif eğdim.

Konu: Geri: Central Park'ta, yağmurun altında. C.tesi Ocak 15, 2011 6:33 am

Gülümsemem yüzüme yayılırken hafif bir mutluluk hissettim içimde. Will ile yeni tanışmış olsam da diğer YDY (yukarı doğu yakası) çocukları gibi olmadığını görebiliyordum. Ve Will'in sorunları olduğunu da görebiliyordum. En son kimseyi böyle.. Hüzünlü ve yalnızken görmemiştim. Aslında.. Kimseyi böyle görmemiştim.
''Seni tabii ki de dinliyorum, şaşkın. Dinlemeyen aptal bir dişi olsa gerek?'' dedim dalgaya vurarak.
Bu seferde onun gözleri uzaklara daldı. Sanki benim göremediğim bir şeyi görüyor ve adeta yaıyor gibiydi. Bu beni meraklandırmıştı doğru.
Narin ellerim Will'in ellerinin üstüne uzanınca bir an şaşırdım. Fakat yine de ona destek olmak istediğimi farkettim. Yeni tanıştığım birine karşı güvenmemem gerektiğini biliyordum. Fakat.. Bilmiyorum. Onun mutlu olmasını istiyordum.
Diğer arkadaşlarım için istediğim gibi.
Will başını hafifce kaldırıp mavi gözleriyle gözlerimi delip geçerken uzun bir süre konuşmadık. Sanki gözlerimizle anlaşıyorduk.
Sonunda gözlerini kaçıran kişi ben oldum.
''Bu kadar büyük bir hüzne kapılmanın nedeni, nedir?'' dedim. Bunun üzerine Will bana anlatıp anlatmama arasında kalmıştı.
Her ne cevap verirse versin saygı duyacaktım.

Konu: Geri: Central Park'ta, yağmurun altında. Paz Ocak 16, 2011 12:18 am

"Şeyy...ımmm... Yani pek sorun denemez aslında. Yani..." diye geveledim. Kız arkadaş durumunu anlatamazdım. Serseri tipli olurdum. Okulu mu anlatsam diye üşündüm. O da çok sıradandı. Peki ben niye üzgündüm? Asıl mesele neydi? Tabiki de biliyordum.
Ve birden anılara daldım. Aslında bunları olmamış kabul etmiştim.

4 saat önce
Okul çıkışı eve giderken, arkadaşım Joe'nunda aynı mekandan geçtiğini fark ettim. Benim aslında babamın şirketine gitmem lazımdı. Ama hiç babamı çekecek durumda değildim. Joe'ya başta seslenmeyi düşündüm ama nedense nereye gititiğini görmek istedim. Joe bizim evin kapısından girdi. Ne alakaydı? Hemen hızla bende kapıdan girdim. Joe yoktu. Asansör en üst katta durmuştu. Ne oluyordu be? Sakin bir şekilde asansörü çağırdım ve bindim. Ne olduğununu birazdan öğrenicektim. Evin kapısını ilk defa yanımda anahtar taşımanın şerefine kapıyı açtım. Ohh adamım Joe! Gördüklerim karşısında, donup kalmıştım. Burnumdan soluyordum. Hemen geri çıktım. Arkamdan kapıyı gürültülü bir şekilde kapattım. Merdivenlerden hızlıca inmeye başladım. Kapı açılmıştı ve annem seslendi "Will, bekle, sandığın gibi değil." . Başka ne sanabilirdim. Onlar... Kapıdan çıktığımda kendimi Central Park'a attım. Ve bu konuları o toprak kokusuyla. Aklımdan bir anda attım.

Ve şimdi bunlar yine aklıma gelmişti. Yağmur baya hızlanmaya başladı. "Hey gel burda çok kötü ıslanıcaz." dedim. Elinden tutup hızla kocaman meşe ağacına doğru koşmaya başladım. Bir anda şaşırmıştı. "Hey dikkat edersen topuklu giyiyorum. Biraz yavaş lütfen!" dedi o şakınlıkla.

Konu: Geri: Central Park'ta, yağmurun altında. Paz Ocak 16, 2011 12:44 am

Bir an şaşırmıştım. İlk önce elimden tutmuştu sonra da koşmaya başlamıştık. Bu hoşuma gitmişti doğrusu fakat topuklu ayakkabıyla koşmak o kadar da kolay değildi.
"Hey dikkat edersen topuklu giyiyorum. Biraz yavaş lütfen!" dedim. Bunun üzerine o bana gülerken ben topuklu ayakkabılarımı çıkartıp diğer elime aldım ve koşmaya devam ettik. Meşe ağacına vardığımız da ikimizde banyodan çıkmış gibiydik.
Ben onun bu haline gülerken o da bana sırıtıyordu. Güzel bir gülümsemesi vardı. Aynı zaman da oldukça yakışıklıydı. Ha? Ne diyordum ben? Kendine gel Rose. O meseleleri bıraktın sen. Ağaca yaslandım. Arkamın çamur olacağından kuşkum yoktu. Fakat yine de o an da buna ihtiyaç duymuştum.
Will de bana yaklaşıp bir elini ağaca dayamıştı. Biraz fazla yakındık. Ve aynı zaman da ikimizde nefes nefeseydik. Onun gözlerini şimdi daha yakından görebiliyordum. Çok çekici bir maviliği vardı..

Konu: Geri: Central Park'ta, yağmurun altında. Paz Ocak 16, 2011 2:55 am

Soluk soluğa elimi ağaca koydum. Sonra Rose'a baktım. O.. Çok güzeldi.. Ve biz çok fazla yakındık. Yutkundum ve kafamı eğdim. Şimdi biraz daha yakındık. Zaten Stacy ile aram iyi değildi. Dudakları, hani masallarda pamuk prensesi anlatırken, kan kırmızısı dudakları, kocaman gözleri var derler ya. O tıpkı bir pamuk prensesti. Bir an ağzımdan şu sözler çıktı, "Pamuk prensese benziyorsun.". Ahh yine yapmıştım. Düşüncelerimi söylememeye çalışmalıydım. Karizmam yerlerdeydi. Kıkırdadı.

Konu: Geri: Central Park'ta, yağmurun altında. Paz Ocak 16, 2011 3:33 am

Bir süre beni süzmeye devam etti. Sonra ağzından çıkan kelimlerle kıkırdadım. Beni bir pamuk prensese benzetmişti. Daha önce kimse beni pamuk prensese benzetmemişti. Ben genelde masallarda ki kötü kahramanlara benzetilirdim. Mesela kül kedisinin kötü kardeşlerinden birine. Ama bunlar eskide kalmıştı. Artık pamuk prensesi oynayan tatlı bir kızdım. Kıkırdadım. Fakat Will yüzünü saklamaya çalışıyordu. Galiba aklından geçen bir düşünceyi yanlışlıkla ağzından kaçırmıştı. Sağ elimle çenesini tuttum ve bana bakmasını sağladım. Bana baktığı sırada konuşmaya başladım.
''Aklından geçenleri insanlara söylemen, söylememenden daha iyidir'' dedim. Oldukça karışık bir cümle olmuştu. Ama doğruydu. Gülümsedi. Ve o an da yüzünü tuttuğumu farkettim ve yutkundum.

Konu: Geri: Central Park'ta, yağmurun altında. Paz Ocak 16, 2011 3:51 am

Bu kız harbiden MEDYUM'du! Şaşırmıştım. Gülümsedim. Çenemi tuttuğunu fark ettim ve yutkundu. Çenemi bırakmasını bekledim. Bekledim ama bırakmıyordu. Ne yapacağımı şaşırmıştım. Sadece gözlerine bakıyordum. Koyu yeşil siyaha kaçan gözlerine. Ve pamuk prensesi sözlerimi beğenmiş olması ne güzeldi. O, gerçekten güzeldi. Stacy olsa o buz gibi sesiyle "Haha çok komik!" derdi. Rose'un sesinde birşeyler vardı. İlk gözlerini kaçıran yine oydu. Tanrım, en uzun süre bakma oyununu oynasak kesin ben kazanırdım! Mükemmelim ya! Saçmalıyordum! Elini birden çekti ve yaslandığı ağaca yaslanmayı bıraktı. Ne olmuştu ki? Herşey çok güzeldi. Şaşkın gözlerle ona bakıyordum.

Konu: Geri: Central Park'ta, yağmurun altında. Paz Ocak 16, 2011 4:07 am

Her şey garip ve hızlıca gelişiyordu ve bu beni korkutuyordu. Evet aramızda bir çekim vardı. Fakat.. Hayır. Bunu yapmayacaktım. Bir daha başka kimseyle ilişkiye girmeyeceğimi defalarca kendime haykırsam da.. Yine kendimi en başa dönmüş bir koşucu gibi hissediyordum. Hislerim ve duygularım birbirine karışırken ne yaptığımı bilemedim.
Şu an olup biten her şey beni korkutuyordu. Beni sevemez, sevmemeliydi. Bu kadar yakında olmamalıydık. Elimi çektim ve yaslandığım meşe ağacından uzaklaştım. Bana baktığını hissedebiliyordum. Bir gün de şu yaşadıklarıma bakar mısınız? Evet, ben bu Dünya da ki en şanslı-şansız insandım.
''Yapamam, Will'' diye fısıldadım. Söylediklerimi anlamamış olmalıydı. Yüzüne bakmıyordum, çünkü bundan korkuyordum. Ona yaklaşmaktan korkuyordum, ona bakarsam duygularımı anlayacağından korkuyordum.
Ve ben duygularımı açıklama aptallığını bir kez yapmıştım. İkincisi olmayacaktı. Will arkamdan yaklaşıp kolumu tuttu. Bunun üzerine hareketsiz kaldım. Yapabildiğim tek şey nefes alıp vermekti. Başka bir şey yapabileceğimi sanmıyordum. Zaman akıyor, akıyor ve akıyordu.
Rüzgar esiyor ve yağmur da şimdi daha da şiddetlenmişti. Yakında kar yağacağı kesindi. Yılbaşı yaklaşıyordu ve bu sene yılbaşına evimde yani Manhattan da girebileceğim için oldukça mutluydum. Rüzgarın uhultusunu dinlerken Will konuşmaya başladıç.

Konu: Geri: Central Park'ta, yağmurun altında. Paz Ocak 16, 2011 4:26 am

"Hakkında herşeyi öğrenmek, seni tanımak istiyorum desem bana bir şans verir misin?" diye sordum. O tanıdığım diğer kızlar gibi değildi. Neresinin farklı olduğunuda çözmüş değildim.
Yüzüme bakmıyordu. Ağlıyor muydu? Hızla hemen karşısına geçtim. Gözünden bir yaş düştüğünü gördüm. Hemen ağaca yasladığım elimle yüzünü sildim. "Niye ağlıyorsun?" diye sordum mırıltıyla. Elim yüzünden yüzü kahverengi toprak olmuştu. Çok tatlı gözüküyordu. Gülse daha güzel gözükeceğine emindim. Gözlerim gözlerine bakıyordu ama o bana bakmıyordu.

Konu: Geri: Central Park'ta, yağmurun altında. Paz Ocak 16, 2011 4:48 am

"Hakkında herşeyi öğrenmek, seni tanımak istiyorum desem bana bir şans verir misin?" dediğin de işte o an tarihin tekrarlandığını hisseder gibi oldum. Sanki olanları başa sarmış izliyordum. Ama.. Tekrar incinmekten korkuyordum. Bir kez incinmiştim. Bunu bir daha kaldırabilir miydim?
Gözlerimden bir damla yaş süzülürken önüme geçmiş bana şaşkınlıkla bakıyordu. Ağaca yasladığı eliyle yüzümü silerken toprağın sertliğini yüzümde hissettim. Başka bir kız olsa bağırıp çağırırdı. Fakat ben.. O kızlardan değildim. Bunların keyfini çıkartmasını bilirdım.
''Neden ağlıyorsun?''diye mırıldandığında yüzümü inceliyordu. Ne düşündüğünü bilmiyordum. Fakat yüzüm toprakla doluyken kötü göründüğümü düşünüyor olabilirdi. Bilmiyordum. Onu tanımıyordum ki. Tanımadığım bir insana nasıl güvenebilirdim. Ama o.. Will'di.
''Çok.. Acı çektim'' diye fısıldadım. Bu üç kelimeyi söylemek bile yanan kalbimi daha da acıtmıştı ve sanki yangına benzin dökersiniz ve alevler daha da artardı ya, öyle hissediyordum şu an da. İçimde ki alev beni kasup kavuruyordu. Fakat az önce bir anlığına da olsa ateşin dindiğini farketmiştim. Bu garipti. Yoksa tekrardan mı başlıyorduk?

Konu: Geri: Central Park'ta, yağmurun altında. Paz Ocak 16, 2011 11:04 pm

"Çok.. Acı çektim'' diye fısıldadı. Nolmuştu ki? "Bak, ben öyle birşey yapmam." Nasıl birşeyse artık. Ellerini tuttum. Gözlerime bakmasını sağladım. Artık birazda daha iyi gözüküyordu. Bana gülümsemişti. Bende küçük bir çocuk gibi sevindim. Onu güldürmek için "Beyaz panjurlu bir ev sarışın çocuklar falan... " dedim. Kıkırdadı. "Ama ikimizden biri sarışın değil ki?" dedi. "Varım diyorsun yani." dedim sırıtarak.

» İki Aşık Central Park'ta...