Yeni bir arkadaşlık... mı acaba?

Katılacaklar:
Jenny Humphrey x Anika Rose Hartmann
x

Dumbarton 303'ün penceresinden dışarıda kar yağdığını görünce, kırmızı ipek şalımı boynuma sardım ve dışarı fırladım.
Küçüklüğümden beri karı seyretmeyi severdim. Donmuş göletlerin üzerinde paten kaymayı da. Yedi yaşımdayken göletin üzerindeki buz kırılmıştı ve buz gibi suya düşmüştüm. O günden beri buz patenine yanaşmıyordum.
Doğu yönünden bir kızın bana doğru yaklaştığını gördüm. Birşey -ya da birisini- arıyor gibi bir hali vardı. Beni görünce gözleri parladı ve bana doğru yürümeye başladı. Gerçekten güzel bir kızdı. Yeşil gözlere ve pürüzsüz bir tene sahipti. Ayrıca dalgalı, uzun kahverengi saçları vardı. Oldukça bakımlı görünüyorlardı. Yanıma geldiğinde saçlarını omuzlarının arkasına savurdu ve hindistan cevizi-çilek kokuları burnuma doldu.
"Merhaba!" dedim. "Yardımcı olabilir miyim?"
Gülümseyerek başını salladı ve konuşmaya başladı.

İçeriye adım attığımda burayı ne kadar da özlediğimi farkettim. Fakat, aradan geçen iki yıldan sonra okul bana yine de yabancı gelmişti. Sanırım şu an okula alışmak yerine, Heath'ı bulsam çok daha iyi olacaktı. Her zamanki gibi yine buluşmayı teklif etmiş, fakat telefonunu almayı unutmuş olmalıydı. Aramalarıma cevap vermiyordu. Şimdi koca okulda onu nerede bulacaktım? En iyisi birisine sormaktı ama kime? Heath'ın buralarda tanındığına emindim. Onun gibi birisinin tanınmamış olması neredeyse imkansız.
Belki Ziyaretçi Parkı'nda takılıyordur düşüncesiyle oraya gittim. Park gereğinden fazla sessizdi. Sonra, karşıda dışarıya çıkan birini gördüm ve ondan başka seçeneğim olmadığı ortadaydı. Heath'ı sormak için.
Ben de onun dikkatini çekmiştim ki benim olduğum tarafa doğru bakıp, "Merhaba, yardımcı olabilir miyim?" dedi. Başımı salladım ve "Merhaba. Adım Anika. Heath Ferro'yu nerede bulabilirim acaba?" diye sordum. Kız, önce biraz tuhaf bir şekilde beni inceledi -sanki, 'senin gibi bir kızın onunla ne işi olabilir?' dercesine bakıyordu. Haksız da sayılmazdı. Heath'ın nasıl bir üne sahip olduğunu az çok tahmin etmiştim kızın bakışlarından. Tipik Heath işte.

Suratımda tuhaf bir ifade oluşmuştu sanırım. Kız bundan biraz rahatsız olmuştu. Hemen gülümsedim. Kolumu sıvayıp, bileğimdeki Calvin Klein marka saate baktım. Saat 14.00'dı. "Üzgünüm, Heath büyük olasılıkla futbol antrenmanına yeni girmiştir ve antrenmanları 2 saat sürüyor. O yüzden biraz beklemek zorundasın," dedim. Öfkeyle nefesini dışarı üfledi. Hemen, "İstersen, benimle takılabilirsin. Heath gelene kadar en azından," dedim. Bu lafımın üzerine etrafı izlemekte olan iri yeşil gözleri bir anda yüzüme sabitlendi. "İnan bana o kadar sıkıcı birisi değilimdir. Bu arada, ben Jenny." Eldiven giymediğim için buz gibi olan elimi ona uzattım. Hiç gecikmeden o da elini bana uzattı ve tokalaşınca şık süet eldivenleri biraz da olsa elimi ısıtmıştı.

Heath'ın bu huyundan nefret ediyorum. Sürekli aynı şey oluyordu ve ben bu durumdan oldukça sıkılmaya başladım. Neyse ki o gelene kadar oyalanabileceğim birisini bulmuştum. Kız oldukça... hmm nasıl desem... sevimli birisine benziyordu. Hatta belkide yaşına göre fazla sevimli ki bu hiç bana göre değildi. Ama başka çarem de yoktu malesef onunla bir süre vakit geçirecektim. Uzattığı elini nezaketen sıktım. Elinin soğukluğu vücudumun birazda olsa ürpermesine yol açtı. "Ah elbette neden olmasın nasılsa yapacak başka bir işim yok." Bu cümlemin üzerine kızın gözlerinin içinin gülümsediği açıkca ortadaydı - Ne yani biz yeni en iyi arkadaşız ya da olacağız fikrine falan mı kapılmıştı acaba? - Umarım Heath'ın işi çabuk biter ve beni buradan kurtarır.

Sırıttım. İyi arkadaş olabilirdik. Tabii o benden biraz büyüktü ama yine de benim için fark etmezdi.
Önce, onu nerelere götürebileceğimi düşündüm. Birlikte ne yapabilirdik ki? En iyisi yürürken biraz sohbet etmekti. Böylelikle ne yapabileceğimi kestirebilirdim.
Derin bir nefes aldım ve, "Ee," diye lafa girdim. "Nerede okuyorsun? Yoksa Waverly'de yeni misin? Gerçi yeni olmak için biraz büyük duruyorsun. Neyse, bu arada kendine dikkat et, buradaki erkekler hemen peşinde dolanmaya başlayacaktır. Onları etkileyeceğine eminim. Burada kız avcısı birsürü erkek vardır. Bir de, kızlar arasında bir 'popülerlik savaşı' var. Eğer bu savaşa sen de dahil olursan -ki bence olursun, Tinsley Carmichael ile büyük bir çekişme olur aranızda. Ama Tinsley'e bulaşmanı tavsiye etmem. Bir zamanlar ben de onunla savaşıyordum, ama artık dostuz. Onunla arkadaş olmak senin için en iyisi."
Konuşmayı bitirince nefes nefese kalmıştım. Sonra elimle ağzımı kapadım. Yine çenem açılmıştı, gereğinden fazla şey söylemiştim. Eminim bir geveze olduğumu düşünüyordu -gerçi haksız da sayılmazdı...

Tanrım bu kız ne kadar çok konuşuyordu böyle. Hem de hiç tanımadığı birisi ile. Bu kız gereğinden fazla konuşuyordu hatta gereğinden fazla bana yakınlık gösteriyordu. Şundan kesinlikle eminim ki 'Biz dost oluyoruz yaşasın' moduna fazlasıyla kaptırmıştı kendisini. Birisi beni kurtarmalıydı hemde hemen.! Lanet olsun sana Heath yüzlerce kez. "Bak Jessica..ya da ismin her neyse, ben bir Waverly öğrencisi değilim. İki sene önce mezun oldum şu anda Yale'da okuyorum. Tek isteğim bir an önce Heath'ı bulmak ve olabildiğince çabuk buradan ayrılmak. O yüzden kusura bakma ama senin bu 'popülerlik savaşı' veya buradaki 'kız avcıları' hiç mi hiç dikkatimi çekmiyor. Ama ettiğin iltifatlar için ayrıca teşekkür ederim. Umarım beni yanlış anlamamışsındır." Yüzüme sahte bir gülümseme kondurdum. Bu da demek oluyordu ki umarım daha fazla konuşmazsın!

Sesindeki gıcık tınıdan -ya da buna bir tür 'sürtük tınısı' diyebiliriz- hoşlanmamıştım. Öksürerek boğazımı temizledim ve "Öncelikle, adım Jenny," dedim. Sonra biraz daha sertleştim ve "Tamam, madem sıkıldın, biz de Heath'ı izlemeye gideriz. Çok iyi futbol oynar," dedim. Anlaşılan o ki, iyi arkadaşı da geçtim arkadaş dahi olamazdık. Heath'ın gelmesi için dua ediyordum. Belki de onu erkeklerin arasına atıp kaçmalıydım. Eminim başının çaresine bakabilirdi. Aslında, şu anki durumumu göz önüne alırsak, bu dünyanın en harika fikriydi. Evet en iyisi futbol sahasına gidip Heath'ı bulmaktı. Belki Anika'nın arkasından yaptığım el kol hareketleriyle durumun ciddiyetini kavrayabilirdi. Tanrım neden bu tür sorunlu insanlar beni buluyor? Tamam, Anika sorunlu sayılmaz ama... çok da normal sayılmaz. Bana Tins'in ilk halini hatırlatıyordu. Kafamı çevirdiğimde bana tuhaf bir şekilde baktığını görünce düşüncelerimden sıyrıldım. "Ee, gidiyor muyuz?" diye sordum. O sırada Heath'ın sesi etrafımızda yankılandı ve ben de Tanrıya şükretmeye başladım.

Sanırım konuşma şeklim pek hoşuna gitmemişti -gerçi bu hiçte umrumda değildi. Onu eyleyecek halde de değilim. Bir kez daha lanet olsun Heath benimle konuşacağın bu kadar önemli olan konu neydi acaba? -ki umarım önemlidir yoksa yaşama şansın pekte olmayacak.- Kolumu sıvayıp koyu pembe Swatch'ıma baktım.Tanrım saat 14.30'du ne yani bu kızla 1.30 saat daha mı geçirmek zorundaydım?! Teklifini kabul etmekten başka seçeneğim kalmıyordu böylelikle. "Bencede. Burada yapılacak birşey varmış gibi gözükmüyor." Cevabım üzerine ufak bir sırıtma belirdi yüzünde ve o kıvırcık saçlarını savurup yürümeye başladı -sanki çok mükemmellermiş gibi- Tam o sırada Heath'ın sesini duydum. Onun sesini duyduğumda sevineceğim hiç aklıma gelmezdi...

"Hey, Humphrey! Orada ne yapıyors..."
Jenny'nin yanındaki kızın yüzünü görünce adımlarımı sıklaştırdım ve yanlarına ulaştım.
"Anika? Burada ne işin var bebek?"
Bana kötü kötü bakmaya başladı. Sırıttım ve "Haa, doğru ya. Ben seni çağırmıştım," dedim. Anika her an bana saldırabilirmiş gibi duruyordu. Ondan birazcık uzaklaştım ve elimle arkayı işaret ederek, "Çok beklettim mi? Kar yüzünden saha iyice buz tutmuş, bu yüzden antrenmanlar iptal oldu," dedim. Fakat ne dersem diyeyim, Anika'yı yumuşatmaya yetmemişti. "İyi arkadaşlık ettiniz mi?" diye espri yapmaya çalıştım. İkisi de kaşlarını çatmış bana bakıyorlardı. Jenny'nin bakışlarının benim ve Anika'nın arasında gidip geldiğini gördüm. Aklıma süper birşey geldi. Kimse Anika'yla ne tür bir ilişkim olduğunu bilmiyordu. Bu yüzden herkesi kandırabilirdim. Plan kafama yattı ve ani bir hareketle Anika'yı elinden tutup kendime çektim. Ona bir sevgili edasıyla sarıldım. Jenny de Anika da çok şaşırmışlardı. "Ee, güzel bir yemeğe ne dersin Anika, tatlım?" dedim. İşin sonu ne olursa olsun, değecekti -bu bedel, Anika'yla bir süre konuşamama olsa bile.

Heath'ın yaptığı hareket, bana küçük, dişice bir kalp krizi geçirtecekti. Mideme birşey saplanmış gibi oldu ve tuhaf bir ses çıkardım. Ne yani, Heath ve Anika sevgili miydi? Tanrım, iğrenç! Heath yakışıklı olabilirdi ama yine de iğrenç! Ayrıca, ne zamandan beri kendinden büyük kızlara ilgi duyuyordu? Gerçi, Heath için büyük küçük fark etmezdi. Onun için karşı cins olması yeterliydi. Sesimin tuhaf çıkmamasına özen göstererek;
"Ee... Ehm... Size- size iyi eğlenceler o zaman," dedim. Yaşadığım şoku atlatmak için biraz yalnız kalmam gerekiyordu. "Sonra görüşürüz... belki," diyerek oradan hızla uzaklaştım. Cümlemin sonunu 'aşk kumruları' diye tamamlamamak için kendimi zor tutmuştum. Gizlice kıkırdadım, ama onların öpüşürkenki halleri zihnimde canlandı ve yine midem bulandı. Ah Tanrım, Heath gerçekten iğrençti. Anika bu kadar kör olmayı nasıl başarabilmişti? Arkama bile bakmadan yürümeye devam ederken, onların ben gittikten sonra ne yaptıklarını hayal bile etmek istemiyordum.

Bu bir şaka mıydı? Heath o küçük beyniyle ne yapmaya çalışıyordu? Onu hemen şuracıkta öldürebilirim hem de zevkle.!
"Ahh o iğrenç ter kokulu bedenini hemen benden uzaklaştır Heath." Tanrım bu nasıl bir kokuydu ve böyle kokmayı nasıl başarıyordu acaba? İĞRENÇ!
Ama Heath'ın yüzüne baktığım zaman kafasında yine tasarladığı birşey olduğu kesindi..Bu çocuk o ufak beynini haddinden fazla kullanıyordu ya da kullanmaya çalışıyordu. Herşeyi geçtim konu veya plan ne olursa olsun benim iznim olmadan nasıl olurda beni böyle tuhaf bir duruma sokuyordu ve en önemlisi ahtapot gibi sarılıyordu.
"Ciddiyim iğrençsin. Fazlasıyla. Ne yemeğinden bahsediyorsun?" Ben bunları söylerken Heath'ın o şapşal gülümsemesi tüm yüzüne yayılmıştı ve bir anda hala onun kollarında olduğumu farkettim. Acil olarak temiz havaya ihtiyacım vardı. "Uzaklaş benden Ferro hemen.!" diyip onu olabildiğince benden uzağa ittirdim.

Anlaşılan Anika planımdan pek hoşlanmamıştı.
"Sevgilim ol," dedim. Küçük bir kız çığlığı attı ve geri geri uzaklaştı benden. Bir kahkaha attım ve "Yani, sevgilimmiş gibi davran demek istedim, bebek. Burada. Waverly Akademisi'nde."
Gözlerini devirdi. Bunu yapmayacağını anlamıştım. "Hadi ama," dedim. "Ne olacak ki?"
Dudaklarını büzdü ve kafasını iki yana salladı. Göğsünde kavuşturduğu kollarını çözdüm ve onu döndürerek kendime yaklaştırdım. Birden duraksadım ve Anika'nın yüzüne dikkatle baktım. Anika, her zaman olduğundan daha güzel gözükmüştü gözüme. Sonra aklıma onunla ilgili daha değişik düşünceler girdi. Onunla gerçekten sevgili olmak gibi... Neden olmasındı ki?

Sevgilisiymiş gibi davranmak mı? Sanırım Heath'ın beyni gittikçe yok oluyordu. Böyle birşeyi kabul edeceğimi nasıl düşünür?
"Hayatta olmaz Ferro. Hem hatırlatırım sen ve ben ayrı okullardayız bunun sana ne gibi bir getirisi olabilir? Lütfen biraz da olsa o amip beynini yor."
Bu gün hiç bitmeyecek miydi? Daha ne tür bir süprizle karşılaşacağım? Herşeyden önce gerçekten de bunun ona ne tür bir getirisi ve benim ne tür bir çıkarım olacaktı bu işten.
"Ha ayrıca senden büyük olduğumu da tekrar hatırlatmama gerek yoktur umarım Ferro."
diyip Heath'dan birkaç adım uzaklaştım. Sormaya korkuyordum ama-" Pişman olacağımı biliyorum ama aklından geçenler ne? Anlat bakalım."

"Senin benden büyük olman önemli bir ayrıntı değil. Aslında önemli bir ayrıntı. Rosemary Sheila ve Will Barett gibi olabiliriz. Rose Will'den büyük. Gossip Girl'de öyle yazıyordu. Biz de onlar gibi popüler olabiliriz."
Planımı saçma bulmuş gibi bir hali vardı.
"Hadi ama!" diye yalvardım. Sonra ona güvence vermem gerektiğini anladım. "Sadece Waverly'e uğradığın zaman bu rolü yapacaksın. Sonrasında..." dedim kollarımı açarak, "özgürsün."
'Ah, çok teşekkür ederim' diye alay edercesine bir bakış attı. Ama benden kurtulamayacağını anlayınca kabul etti.
"Peki, benimle bir yemeğe çıkmaya ne dersiniz, madam?"

RP bitmiştir.